Założeniem eksperymentu było wytypowanie charakterystycznych konfiguracji w których zmienne stanowiły: odległość osi obrotu od płaszczyzny siedziska (kierunek pionowy) oraz odległość osi obrotu od płaszczyzny oparcia (kierunek poziomy). W pierwszym etapie wszystkie sprawdzone konfiguracje zostały udokumentowane i scharakteryzowane. Pozwoliło to na wytypowanie najlepszego ustawienia osi, czyli takiego, które zapewnia największy komfort przy pracy biurowej. Drugi etap polegał na sprawdzeniu wybranej konfiguracji przez grupę dwunastu osób. Każda z nich wykonała na stanowisku testowym trzy czynności: czytanie, pisanie na klawiaturze i oglądanie filmu. W przerwach pomiędzy kolejnymi aktywnościami uczestnicy eksperymentu wypełniali ankietę składającą się z pytań o komfort psychiczny, fizyczny i inne subiektywne odczucia. Dodatkowo badani wskazywali na ilustracji miejsca odczuwania dyskomfortu. Zgromadzony materiał pozwolił na zaprojektowanie siedziska zapewniającego zwiększenie dynamiki w pozycji siedzącej.
